Όροι Συμβολαίου, του Μάικ Μπάρτλετ

ΟΡΟΙ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟΥ-ΚΡΙΤΙΚΗ ΧΡΥΣΑ ΝΙΚΟΛΑΚΗ-ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΜΑΡΑΘΩΝΑ

Σε έναν κόσμο matrix -που όμως είναι πραγματικός- ο συγγραφέας Μάικ Μπάρτλετ σκιαγραφεί την εργασιακή σχέση μιας μάνατζερ πολυεθνικής εταιρίας με μια υπάλληλο της. Το παράδοξο είναι ότι είναι υποχρεωμένη η υπάλληλος να αναφέρεται( βάση των όρων συμβολαίου) για την παραμικρή λεπτομέρεια ρομαντικού/ σεξουαλικού περιεχομένου , που μπορεί να προκύψει στο εργασιακό της περιβάλλον στην προσωπάρχη της. 

Στο έργο κυριαρχούν οι θεότητες της ανάγκης και του κέρδους των πολυεθνικών εταιρειών. Παρακολουθούμε έναν εξοντωτικό αγώνα επιβίωσης όπου καταργείται ο άνθρωπος σαν οντότητα και καταλήγει να είναι ένας αριθμός παραγωγής υπέρ του κεφαλαίου. Πρόκειται για ένα έργο που κάθε θεατής γίνεται πρωταγωνιστής στη σκηνή της δικής του ζωής, καθώς είναι ένα έργο αφύπνισης.

Η Έμα , σαν χορός επιδαυρικός – με τα πολλά πρόσωπα που λαμβάνει -παρακαλά για έναν έξωθεν Θεό που ποτέ δεν έρχεται για να τη σώσει.  Το ελληνικό δράμα φωταγωγείται μέσα στο σκοτάδι του, από ένα πρώτο χαμόγελο στο οποίο παρεισφρέει ο μορφασμός της σάτιρας. Ζωντανή γλώσσα, σύγχρονη που προβληματίζει και προκαλεί με την αλήθεια μέσα από την  σκληρότητα της. Επιτέλους!

Η Χριστίνα Μπαμπού Παγκουρέλη μεταφράζει το κείμενο του Μike Βartlett και μας μεταφέρει πίστα την ερμηνεία του στην ψυχή μας. Ο Γιάννης Παππάς, υπεύθυνος ομάδας και σύζυγος της εξαιρετικής Σωτηρίας Τσέλιου (μια από τις προσωπάρχες), κάνει εξαιρετική δουλειά όσον αφορά το συντονισμό και την καθοδήγηση. Το τραγούδι του ύπνου είναι σε σύνθεση Μιχάλη Μπρούζου – Γιώργου Μπεχλιβάνογλου, σε στίχους Στεφάνου Παπατρέχα και μας μαγεύει καθώς μας μεταφέρει όλη την οδύνη και τον πόνο αυτής της απώλειας του νοήματος της ζωής, στην ανυπαρξία του καπιταλιστικού συστήματος.

Όλος ο θίασος είναι πραγματικά εξαιρετικός (Ευαγγελία Ντελιοπούλου(ακριβώς to the point), Νόνα Κοντοθόδωρα (συγκλονιστικά επιδαυρική), Σωτηρία Τσέλιου- Παππά(απόλυτα φυσική) , Μαρία Κοντοθόδωρα(ρεαλιστική),  Πόπη Φραγκουδάκη(πηγαία), Αναστασία Βαμβακούση(δυναμική), Αποστολία Φραγκούλη (δραματική), Στεφανία Κωσταρέλου(πηγαία) και Κωνσταντίνος Σκούντζος(απολαυστικός) . Η ενότητα μεταξύ των προσώπων πραγματικά μας πείθει ότι η Έμα είναι το ένα και μοναδικό πρόσωπο κι ας παίρνει διαφορετικές μορφές.

Ο Νίκος Γκεσούλης, σκηνοθέτης, φροντίζει επάξια να δώσει θέση σε κάθε ηθοποιό του θιάσου του, δημιουργώντας τέσσερα ζευγάρια(υπαλλήλου-προσωπάρχη). Έτσι, έχουμε έναν πολυπρισματικό καθρέφτη, όπου οι πολλές αντανακλάσεις υποδεικνύουν το ίδιο πρόσωπο . Ευφυές τέχνασμα που καθρεφτίζει το πολυάριθμο μιας μεγάλης πολυεθνικής ενώ ταυτόχρονα υπογραμμίζει και την  εκμηδένιση  της προσωπικότητας (βασισμένος στην πρωτοσύλληψη του συγγραφέα Μike Βartlett) . 

Η μουσική του Γιώργου Βαρσαμάκη επιβλητική μπαίνει στα κατάλληλα σημεία για να εντείνει το συναίσθημα του φόβου και της αγωνίας. Τα σκηνικά κοστούμια της Τίνας Βασιλοπούλου υποδεικνύουν το αφαιρετικό του συναισθήματος στον απρόσωπο επαγγελματικό χώρο.  Το μόνο που υπογραμμίζει το θηλυκό ίχνος είναι οι γόβες και οι φούστες των υπαλλήλων σε αντίθεση με το αυστηρώς αντρικό ντύσιμο των αφεντικών τους . Σημαντικό είναι να αναφερθεί -στα plus του σκηνοθέτη- ότι όλες οι υπεύθυνες του προσωπικού, έχουν εμπρός τους ένα λάπ-τοπ, που υποδεικνύει ότι είναι γυναίκες / ρομπότ/ υπολογιστές, γρανάζια του συστήματος. 

Εύγε στο δημοτικό θέατρο Μαραθώνα για την εξαιρετική του αυτή  παράσταση!