ΟΙ ΑΘΙΚΤΟΙ (The Intouchables)

σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη

…μια αληθινή ιστορία για τη φιλία, τη χαρά της ζωής και το άνοιγμα σε νέους κόσμους και εμπειρίες εκεί που δεν το περιμένεις. Μια Ωδή στην Ψυχή και την Ανθρωπιά!

To έργο “Οι Άθικτοι” δυναμιτίζει τη συνείδηση του θεατή και στα σπλάχνα του εκρήγνυται ο ασκός του κλαυσίγελου. Εν μέσω κρίσεως κάνει τον απλό λαό να γελά με αφθονία, τόσο σαρκαστικά όσο και αυτόσαρκαστικά, καθώς κάπου εκεί, μεταξύ πλούτου και φτώχειας, μεταξύ δύναμης και αδυναμίας, εξουσίας και ανικανότητας βρίσκει τον εαυτό του. Το κοινό δικαιολογημένα δεν σταματά να γελά καθόλου, με ένα αστείρευτο γέλιο που προέρχεται από ένα πανέξυπνο σενάριο.

Οι δύο εξαιρετικοί πρωταγωνιστές (Αντώνης Καρυστινόςhttps://neosakadimos.gr/oi-athiktoi/, Σπύρος Χατζηαγγελάκης), πραγματικά δένουν μεταξύ τους με απόλυτη μαεστρία. Από τη μία έχουμε έχουμε τον παραπληγικό, τον σωματικά ασθενή και από την άλλη τον εγκεφαλικά παραβατικό. Ο ένας δίνει στον άλλον στοιχεία που του λείπουν και οι δύο ενώνονται σε μία γροθιά πνεύματος και σώματος , σε μια υπαρξιακή νομοτέλεια. Με αυτό τον τρόπο εγκαθίσταται ανάμεσα τους η αρμονική και η συμπαντική ισορροπία.

Μια αληθινή ιστορία

Βλέποντας τους «΄Αθικτους»https://www.iathens.gr/event/oi-athiktoi-theatro/ στο θέατρο Νέος Ακάδημος παρακολουθούμε έναν ζάπλουτο αριστοκράτη να μένει παραπληγικός καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο. Η έκπληξη του κοινού κορυφώνεται όταν εκείνος  ζητά να προσλάβει για νοσοκόμο του έναν παραβατικό μετανάστη, αντί για κάποιον με όλες τις προϋποθέσεις. Το νόημα που κρύβεται πίσω από όλο το έργο είναι σίγουρα σοσιαλδημοκρατικό γιατί παρακολουθούμε έναν αριστοκρατικό τρόπο ζωής  που δεν μπορεί  να επιβιώσει χωρίς το λαό. Η εξουσία λοιπόν στηρίζεται στα χέρια του λαού και χωρίς αυτήν δεν έχει χαρά,  δεν έχει νόημα ύπαρξης. Το μαύρο  έξυπνο χιούμορ κρύβεται έντεχνα πίσω από τους διαλόγους όπως στο παρακάτω:

“Που μπορείς να βρεις έναν παραπληγικό; Μα εκεί που τον άφησες.”

Στους Άθικτους τα πολιτικοοικονομικά  θέματα τα οποία προκύπτουν είναι πάμπολλα . Μιλάμε για μία τεράστια διαφορά μεταξύ του μεταναστευτικού ρεύματος και του νεοπλουτισμού . Αν το δούμε το έργο από αυτή την πλευρά έχει πάρα πολλά μηνύματα να μας δώσει . Η σκηνοθεσία και η δραματουργική επιμέλεια του Νικορέστη  Χανιωτάκη είναι πανέξυπνη και πολύ επιμελημένη μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια . Χαρακτηριστικό δείγμα ως προς αυτό είναι οι μαύρες σακούλες στις οποίες ο μετανάστης (Σπύρος Χατζηαγγελάκης) βάζει όλα του τα υπάρχοντα , πράγμα που υποσυνείδητα υποδεικνύει  τον τρόπο που αντιμετωπίζονται οι μετανάστες τις περισσότερες φορές από την κοινωνία στην οποία προσπαθούν να ενταχθούν. Ο  πανάκριβος πίνακας που προσπαθεί να ολοκληρώσει ο μετανάστης σκορπά ασύλληπτο γέλιο , καθώς  ο σκηνοθέτης υπογραμμίζει και τις διαφορές ανάμεσα στις δυο τάξεις.

Η γεννήτρια της αγάπης

Ο  Αντώνης Γαλέος  και η Φελίς Τόπη αποδίδουν εξαιρετικά το θεατρικό κείμενο των Olivier Nakache & Eric Toledano και η απόδειξη ως προς αυτό είναι η αντίδραση του κοινού. Ενός κοινού που παρασύρεται , μετέχει και συγκινείται με ένα έργο αληθινό, καθώς η ουσιαστική του βάση είναι μια πραγματική ιστορία.

Ο Σταύρος Καλλιγάς, η Τζωρτζίνα Λιώση,η Χρύσα Μιχαλοπούλου και ο Μιχάλης Ψαλίδας είναι απολαυστικοί και δυναμικοί εξίσου, πράγμα που δείχνει και την παρασκηνιακή ομοψυχία και αλληλεπίδραση τους. Όμως το κυρίαρχο στοιχείο του έργου είναι η αισιοδοξία του και η υπόμνηση του για την αξία της ζωής . Πίσω από την ανημποριά του σώματος ευδοκιμεί η δύναμη της ψυχής που στηρίζεται στη γεννήτρια της αγάπης.

Χρύσα Νικολάκη, κριτικός λογοτεχνίας /θεάτρου , συγγραφέας