H ΖΩΗ ΑΛΛΙΩΣ

 

 

H ζωή αλλιως είναι γέννημα και ιδέα της ιδρύτριας του CAFE41 στον Υμηττο, της πολυσχιδούς Ευαγγελίας Νούτσου. Με αγάπη για την τέχνη η Ευαγγελία καλεσε ποιητές να εμπνευστούν και να γράψουν ποιήματα ορμώμενοι από έναν υπέροχο πίνακα ζωγραφικής του ζωγράφου, αγιογράφου και γλύπτη  Γιώργου Πάλλη που φιλοτέχνησε για τον εν λόγω διαγωνισμό. Ο διαγωνισμός ήταν αφιερωμένος στο έργο και τους σκοπούς της ΑΜΚΕ. (Αιμοκάθαρση , η ζωη αλλιώς).Στόχος του διαγωνισμού ήταν η στήριξη στα άτομα, που παρόλο που αντιμετωπίζουν μεγάλες προκλήσεις με την υγεία τους δίνουν μαθήματα σε ολους εμάς για την ανθεκτικότητα και το σθένος του ανθρώπινου πνεύματος. Ας δούμε όμως τι έγραψαν με λίγα λόγια οι συμμετέχοντες.

Η Αγγελική Αγγελοπούλου στο ποίημά της Επίκληση με επική φωνή  μας αφυπνίζει λέγοντας : “Μείνε για λίγο ακίνητος// το μεγαλείο σου να δούνε οι αδιάφοροι //τη σπίθα  της δύναμης σου να  θεριεύει την αγάπη μέσα από τα δύσκολα. Στο τέλος προσφέρει ένα χαμόγελο αισιοδοξίας την ανατολή να μας θυμίζει.

Η Αναστασία Αυγερίδη στην Κάρμεν με αισθαντικότητα και αφαιρετικότητα υπογραμμίζει ότι αλλάζει ακόμη ο κόσμος. Η Μελίνα Διονυσία Ηλιάδου στο ποίημά της Ποτάμι Ζωής μας συγκλονίζει με τη γραφή της όπου δυνατή ανάγλυφη, ζωντανή περνά εμπρός από τα μάτια μας ρωμαλέα χωρίς διδακτισμό, μα με έντονο δυναμισμό. Γράφει: “Υπομένω, παλεύω ,φοράω τα κόκκινα γυαλιά της αισιοδοξίας ,της γλυκιάς ζωής// μπαίνω σε στέκια ανέμελων παιδιών και ύστερα βουλιάζω σε μαγικές θάλασσες// μυρίζω την αλμύρα σε χιονισμένες βουνοκορφές //μία σταγόνα ακόμη κατακόκκινη ρουμπίνι αιματερό σε χρυσό δάχτυλο.”

Η Υακίνθη Ιωνά  στο ποίημά της Μεταξένιοι Άνθρωποι συγκινεί όταν γράφει  υποδειγματικά: “Κι αν είναι χρόνια άνυδρα ποτέ δε στέρεψαν οι κρήνες της καρδιάς //γι αυτό και ας είναι χρόνια άνυδρα δεν θα διψάσεις όσο υπάρχουν οι μεταξένιοι άνθρωποι. “. Εδώ ο β’ ενικός είναι  η προστακτική της θέλησης για την ζωή.

Η Αργυρούλα Κτενά στο ποίημά της Ζήσε με έναν υπέροχο στίχο γράφει :”Tίποτα δεν τελειώνει σε ένα κύμα// θυμίζοντάς μας την μόνη μας υποχρέωση απέναντι στην ίδια τη ζωή, να μην πάψουμε ποτέ να παλεύουμε με τα κύματα.

Ο Μάνος Κουνάλης στο ποίημα του Zωή που κυλά στο αίμα απλώνει σαν υπόσχεση το μπλε σε όλο το ενδιάμεσο του. Κουβαλώντας μέρα τη μέρα κερδίζει την ίδια τη ζωή αφού μέσα του κοιτώντας μόνο μπορεί και  ταξιδεύει!

Η Ελένη Κωνσταντίνου στο ποίημα της Ελπίδα οξειδώνεται με τη φθαρτότητα γράφει: “Ξέπλυνε το μίασμα που μόλυνε το αίμα της αγάπης”. Στη θάλασσα προστρέχει το δακρύων μακριά από τα κροκοδείλια δάκρυα και εξαγνίζεται πλέον. Αναδύεται εμφορούμενη την ελπίδα.

Η Μυρσίνη Μόσχου κρατά σφιχτά το μολύβι και αγκαλιάζει την αλλαγή και τη διαφορετικότητα. Γιατί ξέρει πως “το όνειρο ανήκει στο κορμί// μόνο εκείνο μπορεί να το αναστήσει!” Κι έτσι κατορθώνει να ορθώσει τις λέξεις ,να  τις βάλεις στη σειρά και να φτιάξει κάστρο από την αρχή όπου μέσα του φωλιάζει τη νέα ζωή έστω και αλλιώτικη!

Η Σοφία Μπανιά στο Φτερά μέσα από τις στάχτες μας μιλά για την αιμοκάθαρση και την ευεργετική αναζωογονητική της δύναμη. Λέει:  “Η αιμοκάθαρση σαν φοίνικας σε αναγεννά// ανοίγοντας το μονοπάτι για μια ζωή αλλιώς.”

Η Κατερίνα Πουλιάση στο ποίημά της Κουράγιο με μουσικότητα και λυρισμό υπογραμμίζει τη δύναμη της ψυχής όταν το σώμα δεν υπακούει και όταν η μνήμη βαλτώνει σε μία ανοίκεια πλέον χαρά.

Ο Ιωάννης Σιδηρόπουλος μας χαρίζει έναν ουρανό κρατώντας για εκείνον τα σύννεφα. Θεοκεντρικό το ποίημα του, ακούγεται σαν προσευχή, ελπίζει στο όνειρο, σε μία νέα ζωή.Γράφει:” Νιώσε την αγκαλιά του ουρανού του Ιησού Χριστού μας //και φέρε μου ένα χαμόγελο για τη χαρά του εαυτού μας.”

Ο Γεράσιμος Τζήβρας στο ποίημά του Αιμοκάθαρση μας θυμίζει την σημασία της απαντοχής μέσα από ένα ποίημα διαφορετικό, έμμετρο και γεμάτο αντιθέσεις: Γράφει : “Μακάριοι οι πονόντες ότι αυτοί ελεηθήσονται”.

Στο πεζοποίημα Υπάρχει Ελπίδα της Βαρβάρας Τσότσου μας πυρώνει με την εκκωφαντική φωνή της. Γράφει : “Στη μπόρα κάνε υπομονή// στην ξαστεριά προχώρα// εκεί που όλα τελειώνουν, αναπάντεχα ξεκινούν από την αρχή! ”

Η Χρυσούλα Φούφα στον Όρκο Ψυχής μιλάει για τους ανθρώπους με αναπηρία με πόνο καρδιάς. Τα όνειρά τους γεννιούνται με την ανατολή τρεμοπαίζουν με τη δύση. Επικαλείται την πηγή να μεταμορφωθεί σε φωτιά στο αίμα της ζήσης και μας καίει με την καυτή ανασαιμιά της ψυχικής της δύναμης. Έτσι κλείνει το βιβλίο μας Η ζωή αλλιώς.

Εύχομαι από την καρδιά μου οι συγγραφείς του να έχουν πάντα υγεία, έμπνευση και δύναμη.