ΠΑΡΑΚΜΑΖΟΥΣΕΣ, του ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΑΝΙΟΥ

θΕΑΤΡΟ ΔΟΡΑΣ ΣΤΡΑΤΟΥ , ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΜΑΝΙΟΣ

Μπορεί άραγε το σύγχρονο σατυρικό θέατρο αναβαθμισμένο με την αριστοφανική υφολογική χροιά να συμβάλει στην αποκατάσταση της διασπασμένης ενότητας μεταξύ παρελθόντος και παρόντος;  Αν ναι ποιο είναι αυτό το ενωτικό στοιχείο που μπορεί να ενώσει το χθες με το σήμερα, απαλλαγμένο από τα δεινά της Ελληνικής ιστορίας;  Είναι η σκηνοθεσία εκείνος ο  συνεκτικός κρίκος, το στοιχείο που αναδεικνύει το χωροχρονικό πλαίσιο, ή το καταπληκτικό κείμενο του Γιώργου Μανιού?

Πράγματι στο εν προκειμένω έργο Παρακμάζουσες, του Γιώργου Μανιού υπογραμμίζεται ο θησαυρός του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος, φωταγωγημένο από την ανάλογη οικουμενική χροιά του αρχέγονου ήθους. Ακόμα και ο μη μυημένος  βλέποντας την παράσταση εντοπίζει το δράμα του ελληνικού γίγνεσθαι μέσα στα χρονικά δρώμενα της Ελληνικής Ιστορίας. Και πράγματι ο θεατρικός συγγραφέας Γιώργος Μανιός κατορθώνει να αναστήσει το ελληνικό ιδεώδες μέσα από την κρύπτη της χρυσής εποχής του Περικλή, μαστιγώνοντας σαν άλλος Σωκράτης τα κακώς κείμενα της μετέπειτα ιστορίας με αριστοφανικά πρωτότυπη, σύγχρονη γλώσσα. Μια γλώσσα εξ υφασμένη με την λυρική ποίηση, βαπτισμένη στα νερά της Σαπφικής επίκαιρης πάντοτε μυσταγωγίας.  Αλλά και με ξεχωριστή ρίμα, υπέροχους διασκελισμούς που δυναμώνουν τους σαρκαστικούς του διαλόγους.

Η ποίηση όπως έλεγε ο Τυρταίος “γίνεται για το συγγραφέα το μέσον έκφρασης της πολιτικής του σκέψεως”. Ο συγγραφέας  Γιώργος Μανιός αναπτύσσει την κοσμοθεωρία του με πλήρη διαφάνεια, διατηρώντας την απλότητα και την ωραιότητα του στίχου. Ο Δίας ανάμεσα στους 12  εκλεκτούς που περνούν από τα μονοπάτια της Ολύμπιας Ιστορίας διατηρεί το ανώτατο δίκαιο, είναι εκείνος που στέλνει την «Άτη»,  εξαιτίας της απληστίας και της προδοσίας των ανθρώπων. Εν τέλει ο Γιώργος Μανιός κατορθώνει σαν άλλος Προμηθέας να προλάβει τα μελλούμενα, να σώσει ότι απέμεινε χαρίζοντας μας το κουτί της Πανδώρας. Με δύναμη και πάθος,  με αμεσότητα και σαρκασμό καταδικάζει τα λάθη, σκύβει με ευλάβεια στα ιερά μάρμαρα του Παρθενώνα και στρέφει το βλέμμα στη σεληνόφωτη νύχτα, στα λουλούδια στη θάλασσα,  στο Ελληνικό φως της Ελλάδας για να μας υπογραμμίσει το αυτονόητο.

https://tickets.public.gr/theater/parakmazouses/

Να διασώσουμε ότι απέμεινε,  να διεκδικήσουμε ότι ληστεύτηκε. Μας θυμίζει τον σπουδαίο Αλκαίο, όπου  στα ποιήματά του πολέμησε τον Πιττακό και την τυραννία του. Μα εκεί που θα σταθώ ιδιαίτερα είναι ο συγκινητικός χορός του Ζαλόγγου όπου μέσα του πέρασε την ηρωική ιστορία του ΄Ελληνα και της ηρωικής του Εξόδου.

Για όλα τα προηγούμενα δηλώνω εντυπωσιασμένη από το αποτέλεσμα της παράστασης «Παρακμάζουσες»  του Γιώργου Μανιού.  Σύσσωμος ο θίασος απέδειξε ότι όλοι μαζί , κρίκοι μιας πολύτιμης αλυσίδας μπορούν πάνω στη σκηνή να θαυματουργήσουν.

Η Θέλμα Καραγιάννη ως κορυφαία του πενταμελούς χορού, μας μύησε στο πνεύμα της λυρικής ποίησης ενώ η σκηνοθεσία του Εμμανουήλ Μανιού προσέδωσε το άρτιο αποτέλεσμα στο όλο εγχείρημα. Η πρωτότυπη μουσική σύνθεση της Αρετής Κοκκίνου πάντρεψε το όλο εγχείρημα , παραδίδοντας μας την αίσθηση της μέθεξης στα πεπραγμένα. Οι φωτισμοί του Άγγελου Παπαδόπουλου, συνέδραμαν στην προσήλωση της προσοχής μας , ενώ οι πέντε πρωταγωνιστές απέδωσαν τα μέγιστα στην καθηλωτική ερμηνεία τους (Τάσος Παλαντζίδης ,Νέλλη Γκίνη, Κώστας Φραγκολιάς, Ασπασία Κοκόση, Παναγιώτης Καρμάτης , Έλενα Μεντζέλου, Νίκος Τριφύλλης)

Εύγε!

Χρύσα Νικολάκη

Κριτικός Λογοτεχνίας/Θεάτρου

Συγγραφέας

Θεολόγος