«Εγώ η Λένγκω», με τη Γεωργία Ζώη, στο Θέατρο Βικτώρια

ΤΟ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΒΙΚΤΩΡΙΑ

 Η παράσταση «Εγώ η Λένγκω» , του Βασίλη Γιαννόπουλου με τη Γεωργία Ζώη και σκηνοθεσία της Κατερίνας Μαντέλη μας εξέπληξε ευχάριστα την περασμένη εβδομάδα. Έπειτα από μία επιτυχημένη περιοδεία το καλοκαίρι, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821, όπου το κοινό το υποδέχτηκε με ενθουσιασμό, το έργο «Εγώ η Λένγκω» επέστρεψε στο θέατρο Βικτώρια και μας άφησε δυνατές εντυπώσεις .

Η Παράσταση «Εγώ η Λένγκω» είναι αφιερωμένη στην Ελλάδα μας που κουβαλάει την ιστορία αυτού του βασανισμένου και ηρωικού λαού. Εκεί,   στην ελληνική φύση που είναι ποτισμένη  με τους αγώνες για την κατάκτηση της ελευθερίας. Μέσα από λέξεις που αναδύουν κάθε είδους νοηματική απόχρωση, η Λένγκω , η Μάνα Ελλάδα  γίνεται ο τόπος, φυσικός και ιστορικός όπου παρελαύνουν πρόσωπα ηρώων. Σε αυτόν τον μαρτυρικό τόπο ξεδιπλώνονται σελίδες που ιστορούν την ηρωική πορεία των επαναστατών. Εκεί , στο απίστευτο ελληνικό φυσικό τοπίο με τα χειμαδιά και τις βουνοκορφές φανερώνεται η συνεχής ανθρώπινη προσπάθεια για τη νίκη σ’ έναν πόλεμο  διαρκώς  απελευθερωτικό. Παράλληλα , τα στοιχεία της φύσης προσφέρουν δροσιά στις κουρασμένες ψυχές.  Το ίδιο και η Μάνα Παναγιά που συνεχώς παρακαλεί να μεσολαβήσει ο Θεός για να γλυκάνει τους ανθρώπους με το νέκταρ της ειρήνης.

ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΡΙΑ ΓΕΩΡΓΙΑ ΖΩΗ

        Σε ρόλο συνειδητού εντολοδόχου της λαϊκής ψυχής η ηθοποιός Γεωργία Ζώη(Λένγκω) συνδέει τον ομφάλιο λώρο που συνέχει τον Έλληνα με τη μητρώα γη και τραγουδάει με τόλμη και λυρισμό την πίστη του στα ιδανικά  του αγώνα αυτών που ονειρεύονται τον ήλιο και το ανέσπερο φως . Σε κάθε κίνδυνο ο από μηχανής Θεός (Γιώργος Σίσκος) παρεμβαίνει και φέρνει την ισορροπία. Το χιούμορ είναι χαρακτηριστικό του Έλληνα τις πιο δύσκολες στιγμές  και εδώ γίνεται άκρως αριστοφανικό με την σκηνή με το τάβλι, όπου παίζει μεταξύ των θνητών.

Η ΚΥΡΑ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΙΩΝ, H MANA ΕΛΛΑΔΑ

Στο έργο παρακολουθούμε μια Ελλάδα προδομένη και σκλαβωμένη , μία Ελλάδα που χάνει συνεχώς το μονάκριβο γιο της στον πόλεμο , ακόμα και σήμερα βρίσκεται εμπόλεμη  με έναν αόρατο εχθρό. Μόνη της σωτηρία , είναι η πίστη στο φρόνημα του Έλληνα,  η πίστη στο Θεό . Όλο αυτό το κλίμα απαθανατίζεται από την πρώτη σκηνή. Η καμπάνα της εκκλησίας που βρίσκεται στο κέντρο της σκηνής και τα μανουάλια με τα κεριά μας προδιαθέτουν.  Η Ελλάδα εδώ μας παραπέμπει στη μάνα Παναγία του Γιάννη Ρίτσου συγκεκριμένα στην Κυρά των Αμπελιών. Ας θυμηθούμε όμως το ποίημα για να εντρυφήσουμε καλύτερα στους στίχους:

“Κυρά των Αμπελιών, πώς να κρατήσουμε στους ώμους μας τόσο ουρανό
πώς να κρατήσουμε τόση σιωπή μ’ όλα τα μυστικά των δέντρων;

Ένα δελφίνι αστράφτοντας κόβει τη σιγαλιά της θάλασσας
έτσι που το μαχαίρι κόβει το ψωμί πάνου στη τάβλα των ψαράδων
έτσι που η πρώτη αχτίνα κόβει τ’ όνειρο.

Πέτρα στην πέτρα λάμπει ο δρόμος και πουλί με το πουλί ανεβαίνει η σκάλα
κι ο ήλιος, μισός στη θάλασσα, μισός στα ουράνια, λαμπαδιάζει
όπως το πορτοκάλι μες τη φούχτα σου κι όπως τ’ αυτί σου κάτου απ’ τα μαλλιά σου.

Κι έτσι στητή και δυνατή καταμεσής στο κόσμο
κρατώντας στο ζερβί σου χέρι τη μεγάλη ζυγαριά και στο δεξί την άγια σπάθα
είσαι η ομορφιά κι η λεβεντιά κι είσαι η Ελλάδα.
Όπως περνάς ανάμεσα στ’ αραποσίτια σκίζοντας του αγέρα το μετάξι
ξανθές οι φούντες του καλαμποκιού σου τρίβονται στις αμασκάλες
σα να σου τρίβεται το νιόφυτο μουστάκι τού τσοπάνου
και κύμα-κύμα η ανατριχίλα χύνεται στα στάχυα
κ’ ήχο τον ήχο τα πλατάνια γέρνουνε στις κρήνες
κ’ είναι γύρω τριγύρω τα βουνά σαν τα σταμνιά που καρτεράνε να γεμίσουν.
Κυρά των Αμπελιών πάνου στα στήθια μας αντιφεγγίζει η όψη σου
όπως φωτάει ένα άσπρο σύγνεφο τα δασωμένα βουνοπλάγια
και το ποτάμι σ’ ακολουθάει σαν ήρεμο λιοντάρι
όταν μοιράζεις τις αχτίνες στα νερόκλαδα
όταν μοιράζεις στους βοσκούς μπαρούτι και τραγούδι
και σε φωνάζουν αδελφή τ’ άλογα και τα προβατάκια.”

ΠΟΛΛΑΠΛΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΦΑΙΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ-ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΚΑΙ ΘΙΑΣΟΣ

Η σκηνοθέτης, Κατερίνα Μαντέλη μας συναρπάζει με την εφευρετικότητα της καθώς μας παρασύρει σε διαφορετικό χωροχρονικό πλαίσιο ανάλογα με την εποχή. Μέσα από την “κουρτίνα-οθόνη”, όπου λειτουργεί ως διαχωριστικό τέχνασμα μεταξύ κοινού και θιάσου δημιουργεί το απαραίτητο συστατικό για να ανελκύσει στο φεγγάρι την φαντασία του θεατή και να πριονίσει την σκέψη του . Κι όλα αυτά μέσα σε μια ιταλική σκηνή !

Το σκηνικό και τα κοστούμια της Ιωάννας Κατσιαβού αφαιρετικά μεν αλλά ακριβως γι αυτό αξιοπρόσεκτα,  αναδεικνύουν τους διάφορους ρόλους πίσω από τα πολλά προσωπεία. Ο Γιώργος Σίσκος στο ρόλο του Θεού είναι πραγματικά εξαιρετικός  σε έναν τόσο απαιτητικό ρόλο. Ο Σταύρος Βόλκος, στο ρόλο του Αυγέρη και η Κατερίνα Βολίκα στο ρόλο της Τασιάς  μεταλλάσσονται σε πολλαπλούς ρόλους και ενδύονται κάθε φορά τις ανάγκες της εποχής και της πολλαπλότητας των προσώπων, πράγμα που υποδηλώνει την απαιτητικότητα και δυσκολία της ενσάρκωσης. Σε αυτό τους το κατόρθωμα είναι αληθινά θαυμαστοί.

 Η Αρετή Κοκκίνου στην κιθάρα πραγματικά είναι μοναδική , όπως και στην πρωτότυπη μουσική της σύνθεση , όπου αναδεικνύει υφολογικά τις απαιτήσεις  του έργου αποδίδοντας βουκολική , Παπαδιαμαντική χροιά και άλλοτε σύγχρονη μοντέρνα πινελιά.

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΥΝΘΕΣΗ

Η επιλογή της καλλιτεχνικής διεύθυνσης από την  Αδαμαντία Μαντελένη είναι δομημένη και απόλυτα συνεκτική. Στο κλαρίνο ο Πάρις Μαμμάς και στα κρουστά ο Σταύρος Βόλκος με την Κατερίνα Βολίκα συνδημιουργούν την απαιτούμενη ατμόσφαιρα που μας βάζει απόλυτα χωροχρονικά στα δρώμενα του πολέμου και της ειρήνης. Σαν άλλος σύγχρονος Τολστόι ο Βασίλης Γιαννόπουλος μας παρασύρει με το κείμενο και τους στίχους του στο δραματικό πνεύμα του έργου. Η παραγωγή της Διώνης Αίνιγμα πραγματικά χρήζει θαυμασμού , ειδικά αν λάβουμε υπόψη την αντιξοότητα της εποχής  στα θεατρικά δρώμενα. Εύγε για την θαυμάσια παράσταση που παρακολουθήσαμε!  Φεύγοντας αποκομίζουμε το εξής συναίσθημα και σκέψη:

«Η Ειρήνη δεν υπήρξε ποτέ, η ζωή είναι μακροχρόνιος πόλεμος και η Ελλάδα στα δίχτυα του Εφιάλτη αιχμάλωτη. Μόνο όταν ο Πόλεμος κάνει διάλειμμα γίνεται Ειρήνη!»

Χρύσα Νικολάκη Κριτικός /Συγγραφέας , cnikolaki@gmail.com